ΚΑΠΟΤΕ...

Κάποτε στο δρόμο είδα έναν ονειροπόλο
Γέλασα σιγανά, έτσι θαρρώ
Που να σκεφτώ τότε, πως τώρα θα είμαι εγώ το γέλιο
Όποιος με βλέπει με αποφεύγει με ένα χαχανητό

Κάποτε σαν παιδί πίστευα σε νεράιδες και στα στοιχειά
Τώρα από εσένα μόνο κατοικείτε το μυαλό και η καρδιά
Σε είδα και από τότε στη μνήμη μου σε έχω χαράξει
Όταν μου μίλησες, απλά σα πουλί είχα τρομάξει

Κάποτε πίστευα σε ιδανικά και σε παραμύθια
Εσύ , όμως, από την πρώτη στιγμή ήσουν μόνο αλήθεια
Το αγνόησα διακριτικά, νομίζοντάς το για του μυαλού μου προσφορά
Σε λίγο όμως σε ξανάδα. Με πλησίασες… για δεύτερη φορά

Κάποτε είπα πως δεν είμαι ικανή… άξια να αισθανθώ
Ήρθες και μου έπιασες το χέρι, μου είπες να μην ντραπώ
Σε κοίταγα θυμάμαι και ένιωθα ότι σε λίγο θα ξυπνήσω
Τότε με ρώτησες : «Μπορώ να σε φιλήσω;;;»

Κάποτε ήμουν κάτοικος του κόσμου , του ονείρου μου
Εσύ είπες ότι θα με βοηθήσεις να σου δώσω τη ψυχή μου
Ήσουν απόλυτος ότι δεν πρέπει να κρατάμε κάτι γερά
Το τόνισες, πως σε λίγο θα φύγεις μακριά

Είσαι ακόμη εδώ, χωρίς να προλάβω να το σκεφτώ…
Έχεις φύγει και ένα άλμπουμ αναμνήσεων ξανά κοιτώ…
Κάποτε είχα, ήμουν… διέφερα,,,,…. Αλλά αυτό ήταν άλλοτε…!!!

9 ΜΑΡΤΙΟΥ 2009
POWERLESS POWER