Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2015

ΠΟΡΕΙΑ!!!


Μία στροφή γυρίζει στο σκοτάδι,
που δεν αφήνει περιθώριο λάθους.
Η σκέψη σε ένα απαλό χάδι,
μία έντονη έλξη πάθους.

Ο δρόμος σκοτεινός ανοίγεται,
πορεία δίπλα σε μεγάλο γκρεμό.
Με κλειστά τα μάτια να εύχεται,
να μην γίνει σύντροφος με τον καημό.

Σε ένα κόκκινο αέναο δειλινό,
βαμμένο απ’ το αίμα των επιλογών.
Στην αναζήτηση για κάτι αληθινό,
πριν βρεθεί στην οικία των νεκρών.

Η θάλασσα από ένα δάκρυ,
φωνή στην κραυγή της ψυχής.
Κυματισμός για μία αγάπη,
επικοινωνία της λάθους στιγμής.

Ερυθρή η εικόνα στα βλέφαρα,
χαράζει της λέξης σε βράχο.
Σημάδια σε ουρανό τα σύνορα,
που ονειρεύεται στο διάβα του μονάχο.

Και η ελπίδα να μένει αβοήθητη
            στις πράξεις των επιλογών μου.....

05/01/2014

Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2015

ΣΥΓΓΝΏΜΗ



Ξύπνησα σε ένα δάσος σκέψεων.

Κοιμόμουν, ζούσα;; Πάντως μία όμορφη ιστορία είχα συντροφιά. Ρόδινα μονοπάτια φιλίας συντρόφευαν το διάβα μου. Επιθυμία που είχε εκπληρωθεί. Μέσα στο δάσος της μοναξιάς μου και της περιέργειας μου συνάντησα ένα στοιχιό. Σκυμμένο να κάθεται και να αγναντεύει τα στεκούμενα νερά της λίμνης. Σιγοτραγουδούσε μαγνητίζοντας σε με την μελωδικότατη φωνή του.

Μόλις αισθάνθηκε την παρουσία μου σταμάτησε και στάθηκε όρθιος, θωρώντας με σε άμυνα γιατί πράγμα είμαι. "Γεια σου, λέγομαι ΜΟΝΗ, είσαι ο πρώτος που συναντώ τόσο χρόνια σε αυτό το περίεργο μονοπάτι που διάλεξα.". Με κοίταζε χωρίς να μιλάει και φαινόταν στα καστανά του μάτια ότι τρέχαν χίλιες δύο σκέψεις. "Είμαι ο Δρ." και τίποτα άλλο δεν είπε.

Του έπιασα τη συζήτηση, πρώτη φορά είχα δει να ξεπηδάει το φως της ελπίδας για έναν αληθινό φίλο και συνοδοιπόρο στην τρέλα που πηγάζει στο είναι μου. Με το καιρό άρχισε να μου μιλάει και γινήκαμε φίλοι.

Μια μέρα το διάβα χώριζε στα δύο, δεν χρειάστηκε να πούμε τίποτα, ξέραμε ότι και οι δύο θέλαμε να δούμε το γλέντι των τρελών. Πήγαμε και κάτσαμε και κοιτάζαμε... Ήπιαμε, φάγαμε και ακούγαμε τη μουσική τους. Ήπιαμε, ήπιαμε, ήπιαμε... αρχίσαμε να παίζουμε το παιγνίδι των ερωτοαπαντήσεων. Τον ρωτούσα και απάνταγε ειλικρινά και χωρίς ψέμματα, κουνώντας τα χέρια του, ζωγραφίζοντας τα αισθήματα και τις σκέψεις του με αυτά, σε κυκλικές αεράτες ζωγραφιές...

Εγώ μιλούσα. Πηγή το στόμα μου που νερό έτρεχε η ψυχή μου. Δεν με φόβιζε που γινόμουν ευάλωτη, ένιωθα σίγουρη δίπλα του.

Ξάφνου ησυχία. "Είμαι παιδάκι έξυπνο, παίζω και μπουζουκάκι. Οι φίλοι με προσέχουν γιατί είμαι συργιανάκι", τον άκουσα να σιγοτραγουδά. Ήξερα, ένιωθα πλέον ότι είμαι το πιο τυχερό άτομο. Είχα γνωρίσει το μυστικό πρόσωπο της Χαράς και της Αλήθειας. Οι άλλοι μπορεί να μην έδιναν την ευκαιρία ή φόραγαν παρωπίδες, αλλά ο Δρ. είναι άτομο ξεχωριστό και μοναδικό, που μόνο μέσα από αγνή ματιά βλέπεις τι διαμάντι είναι.

Ένα βράδυ παγωνιάς, μαύρου σκότους... Ο Δρ. δεν αισθανόταν καλά, κάτι τον βασάνιζε και μαράζωνε το φως στα μεγάλα όμορφα μάτια του. Ένα ξύλο έσπαγε σε συνεχώς μικρότερα κομμάτια στα μακριά του δάχτυλα. Προχωρούσαμε δίπλα δίπλα, αλλά κενό μεγάλωνε ανάμεσα μας. Τον ρωτούσα αλλά δεν απάνταγε και στον κόσμο του ταξίδευε.

Στα κλειστά μου βλέφαρα, σκεπασμένη μέσα στην κάπα μου. Ήρθε και ψιθύρισε. Αλήθειες, χρυσόσκονη των αστεριών έπεσε και γέμισαν τα μάτια μου δάκρυα. Ξύπνησα, μα είχε φύγει, μόνος είχε χαθεί. Μόνη κι εγώ κοίταζα ολόγυρα για το διαμάντι που είχε έρθει για λίγο στη ζωή μου.

Έμεινα στη μοναξιά μου, να σκέφτομαι τα λάθη και την αγαρμποσύνη μου. Και το δάσος ξανάρχισε να κλείνει γύρω μου. Κάθε μονοπάτι χάθηκε, μαζί με το στοιχιό μου, τη φιλία που πήρε μαζί του. Μόνη να αναπολώ και να ακούω τη βραχνάδα του στη μουσική του αέρα που σφύριζε ανάμεσα στα σκοτεινά μονοπάτια των κλαδιών της ζωής. Μια ζαριά που δεν έρχεται ποτέ και που χάνεται μπροστά απ' τα βλέφαρα σαν την χρυσόσκονη της ελπίδας.

Κι εγώ, εδώ μονάχη φωνάζοντας ΣΥΓΓΝΏΜΗ σκίζοντας το λαιμό μου απ΄τα ουρλιαχτά, λυγίζοντας και το μες στο αίμα του λαιμού να ξεπηδά και να συνεχίζει μόνο μία λέξη...

ΣΥΓΓΝΏΜΗ!!!

04/01/2015


Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2014

ΧΑΜΕΝΗ ΣΕ ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ


             Χαμένη σε μία σκέψη δίχως τέλος. Σε μία ομορφιά που σε προκαλεί να τη δεις. Να σκάψεις ανάμεσα στις πληθώρες σκέψεις, που κρύβονται πίσω από το χαμόγελο, που σε αφοπλίζει συναισθηματικά.

             Χαμένη σε ένα σπήλαιο γεμάτο νερό. Γαλάζια και πράσινα νερά μιας λίμνης με φίλους τους σταλαχτήτες και τους συντρόφους τους. Βάρκα η παρέα, που σου κρατάει το χέρι δείχνοντας σου το φως στο σκοτάδι του απρόσμενου.

             Χαμένη σε δύο λαμπερά φώτα που με συνοδεύουν στην απόλαυση της μοναξιάς. Κατανοώντας την επιθυμία της παλιάς φίλης, δίχως να σε χάνουν από το βλέμμα τους, αντιλαμβάνοντας και προσδοκώντας την επιστροφή σου.

             Χαμένη στην αρχή και τέλος του ταξιδιού στην σπηλιά. Στο δάσος που φυλάττει την είσοδο τους. Στο κάθε δέντρο και πουλί, που σε χαιρετάει με αγάπη και χαμογελάει και σ' αυτόν σου τον περίπατο.

             Χαμένη στον γυρισμό σου στην ελπίδα. Στο ταξίδι στην επιστροφή της καθημερινότητας σε μία αλήθεια που σου αρέσει, που την προσμένεις, παρά τα ταξίδια στην σπηλιά, στην ψυχή σου. Στα δύο φώτα που σε ακολουθούσαν νοητά σε κάθε σου βήμα.

             Χαμένη, δίχως να χαίρεσαι και οικειωθελώς να πετάς την πυξίδα, στη ζωή, στο μαύρο και το κόκκινο, στο λευκό λευκό...

                                                                                                                         Sins' veil
                                                                                                                      30 / 11 / 2014

Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

ΧΑΜΕΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ


«Στα χαμένα λόγια αναζητώ τις λέξεις που θα σε ταξιδέψουν τον κόσμο τις ψυχής μου. Εκεί, ίσως, καταφέρεις να δεις το μεγαλείο της αγάπης, που ένα πέπλο στα μάτια σου καλύπτει και δεν βλέπεις. Έχεις χάσει την πίστη σου στον ρομαντισμό και στην ύπαρξη των συναισθημάτων. Μια ωμή πραγματικότητα όπου μόνο δίνεις και παίρνεις ή ακόμη καλλίτερα μια σκληρή αλήθεια που για να τολμήσεις να δώσεις πρέπει πρώτα να πάρεις και να πάρεις πολλά!

Ψάχνω τρόπο για να δεις μέσα από τα μάτια μου, την ομορφιά που βλέπω σε εσένα. Ξέρω ότι ακόμη μέσα σου ζεις την παιδικότητα που έχασες τόσο βιαστικά, ίσως να νοιώθεις τυχερός για αυτό, αλλά για μένα νοιώθω πόνο στα μάτια σου. Να σου πω ότι πιστεύω σε εσένα και ας χάνεσαι στο ταξίδι της μοναξιάς σου και ο χρόνος κυλάει χωρίς να έχω ίχνος σου. Την δικιά μου αλήθεια και την δική μου πραγματικότητα μέσα σε αυτό το σκοτάδι.

Έχω αποδεχτεί πλέον την αδυναμία του ρομαντισμού κάτω από το σκληρό μου προσωπείο, με άγγιξες, όχι τα χάδια σου, όχι τα λόγια σου, αλλά οι πράξεις σου, η ευγένεια σου και η αλήθεια που είδα σε εσένα! Χάνεσαι σε αυτό που δεν πιστεύεις ότι αναζητάς, με θάμπωσε το πρόσωπο της ψυχής σου, που δεν μπορεί να κρυφτεί μέσα στα μάτια σου και η αυθεντικότητα των κινήσεων σου!

Μακάρι να μπορούσα να σου διδάξω τον έρωτα, την ευγενή αλήθεια στην ένωση δύο σωμάτων, μα κυρίως δύων ψυχών, που το λεπτό γίνεται αιωνιότητα και η αιωνιότητα δευτερόλεπτο! Με έκανες να σε ερωτευτώ από εκείνη την βόλτα στην παραλία και από την αγάπη σου για απλά πράγματα, για την φύση, το πράσινο και την ζωή! Να θέλω να είμαι κοντά σου, έστω και με λειψό τρόπο, με την ελπίδα βαθειά μέσα μου, ότι θα μπορέσω να σου δείξω ότι τα συναισθήματα υπάρχουν, η ειλικρίνεια υπάρχει και δεν είναι δημιουργήματα της φαντασίας των ποιητών…

Η αίσθηση των χαδιών σου, με κάνουν να χάνω τις σκέψεις μου…. Είμαι εγωίστρια, θέλω τόσο να σε κάνω ΕΓΩ να νοιώσεις ξανά την επιθυμία να αποζητήσεις την συντροφιά ενός κομματιού στη ζωή σου, κι ας χαθώ μετά στην απόρριψη σου για κάτι καλλίτερο. Κυνηγάω έναν θησαυρό, των αληθινών στιγμών μαζί σου που θα μπορώ να σε κοιτάξω στα μάτια χωρίς να φοβάμαι ότι θα δεις πως σε ερωτεύομαι κάθε φορά και πιο βαθειά και πιο αληθινά, εσένα . Εσένα, που μου λες ότι δεν θέλω να είμαι μαζί σου, ότι είσαι ένας εγωιστής και δεν θέλω να αναλωθώ περιμένοντας σε! Όπου και αν πας εγώ θα είμαι εκεί να σε περιμένω να ξαπλώσουμε αγκαλιά να μιλήσουμε για την μέρα που πέρασε, να κάνουμε έρωτα και να χαθούμε στο χρόνο…

Αλλά καιρός να ξυπνήσω, το ξυπνητήρι χτυπάει και μου λέει να ντυθώ για την δουλεία, ότι τα όνειρα για εσένα σβήσανε, μέχρι το ερχόμενο βράδυ και ότι ίσως αυτήν την μέρα να μπορέσω να σε δω, έστω και από μακριά. Ντύνομαι, παίρνω το κράνος και φεύγω για ένα ακόμη μοναχικό ταξίδι, στην μοναδική πιστή μου φίλη και συντροφιά την ΜΟΝΑΞΙΑ μου!...»