Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

ΧΑΜΕΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ


«Στα χαμένα λόγια αναζητώ τις λέξεις που θα σε ταξιδέψουν τον κόσμο τις ψυχής μου. Εκεί, ίσως, καταφέρεις να δεις το μεγαλείο της αγάπης, που ένα πέπλο στα μάτια σου καλύπτει και δεν βλέπεις. Έχεις χάσει την πίστη σου στον ρομαντισμό και στην ύπαρξη των συναισθημάτων. Μια ωμή πραγματικότητα όπου μόνο δίνεις και παίρνεις ή ακόμη καλλίτερα μια σκληρή αλήθεια που για να τολμήσεις να δώσεις πρέπει πρώτα να πάρεις και να πάρεις πολλά!

Ψάχνω τρόπο για να δεις μέσα από τα μάτια μου, την ομορφιά που βλέπω σε εσένα. Ξέρω ότι ακόμη μέσα σου ζεις την παιδικότητα που έχασες τόσο βιαστικά, ίσως να νοιώθεις τυχερός για αυτό, αλλά για μένα νοιώθω πόνο στα μάτια σου. Να σου πω ότι πιστεύω σε εσένα και ας χάνεσαι στο ταξίδι της μοναξιάς σου και ο χρόνος κυλάει χωρίς να έχω ίχνος σου. Την δικιά μου αλήθεια και την δική μου πραγματικότητα μέσα σε αυτό το σκοτάδι.

Έχω αποδεχτεί πλέον την αδυναμία του ρομαντισμού κάτω από το σκληρό μου προσωπείο, με άγγιξες, όχι τα χάδια σου, όχι τα λόγια σου, αλλά οι πράξεις σου, η ευγένεια σου και η αλήθεια που είδα σε εσένα! Χάνεσαι σε αυτό που δεν πιστεύεις ότι αναζητάς, με θάμπωσε το πρόσωπο της ψυχής σου, που δεν μπορεί να κρυφτεί μέσα στα μάτια σου και η αυθεντικότητα των κινήσεων σου!

Μακάρι να μπορούσα να σου διδάξω τον έρωτα, την ευγενή αλήθεια στην ένωση δύο σωμάτων, μα κυρίως δύων ψυχών, που το λεπτό γίνεται αιωνιότητα και η αιωνιότητα δευτερόλεπτο! Με έκανες να σε ερωτευτώ από εκείνη την βόλτα στην παραλία και από την αγάπη σου για απλά πράγματα, για την φύση, το πράσινο και την ζωή! Να θέλω να είμαι κοντά σου, έστω και με λειψό τρόπο, με την ελπίδα βαθειά μέσα μου, ότι θα μπορέσω να σου δείξω ότι τα συναισθήματα υπάρχουν, η ειλικρίνεια υπάρχει και δεν είναι δημιουργήματα της φαντασίας των ποιητών…

Η αίσθηση των χαδιών σου, με κάνουν να χάνω τις σκέψεις μου…. Είμαι εγωίστρια, θέλω τόσο να σε κάνω ΕΓΩ να νοιώσεις ξανά την επιθυμία να αποζητήσεις την συντροφιά ενός κομματιού στη ζωή σου, κι ας χαθώ μετά στην απόρριψη σου για κάτι καλλίτερο. Κυνηγάω έναν θησαυρό, των αληθινών στιγμών μαζί σου που θα μπορώ να σε κοιτάξω στα μάτια χωρίς να φοβάμαι ότι θα δεις πως σε ερωτεύομαι κάθε φορά και πιο βαθειά και πιο αληθινά, εσένα . Εσένα, που μου λες ότι δεν θέλω να είμαι μαζί σου, ότι είσαι ένας εγωιστής και δεν θέλω να αναλωθώ περιμένοντας σε! Όπου και αν πας εγώ θα είμαι εκεί να σε περιμένω να ξαπλώσουμε αγκαλιά να μιλήσουμε για την μέρα που πέρασε, να κάνουμε έρωτα και να χαθούμε στο χρόνο…

Αλλά καιρός να ξυπνήσω, το ξυπνητήρι χτυπάει και μου λέει να ντυθώ για την δουλεία, ότι τα όνειρα για εσένα σβήσανε, μέχρι το ερχόμενο βράδυ και ότι ίσως αυτήν την μέρα να μπορέσω να σε δω, έστω και από μακριά. Ντύνομαι, παίρνω το κράνος και φεύγω για ένα ακόμη μοναχικό ταξίδι, στην μοναδική πιστή μου φίλη και συντροφιά την ΜΟΝΑΞΙΑ μου!...»