Η ΟΜΙΧΛΗ

Η ΟΜΙΧΛΗ


Άσπρο πέπλο καλύπτει κάθε χώρο
Ανήκει στη νύφη, αυτού που αποκαλούμε Πόνο
Αγγίζει με τα χέρια της , την καρδιά
Αφήνει να ησυχάσει , μέσα στην αγκαλιά

Λευκή, το χρώμα που προσδίδει αγνότητα
Από τον άνδρα της κρύβει την ανθρωπότητα
Λευκή , μια αιώνια παρθένα νύφη
Του ανθρώπου, η πιο πιστή του φίλη

Έρχεται και φεύγει ξαφνικά
Με το άγγιγμά της ,προσφέρει χαρά
Δίνει στο όνειρο , χώρο να γεννηθεί
Έτσι ο κόσμος μπορεί να γιατρευθεί

Κρυφή και παντοτινή προστάτης
Στην ελπίδα , ένας ακόμη λάτρης
Θυσιάζει την αιώνια ζωή
Για να δώσει στο άτομο δικαίωμα στη ψυχή

Ανοίγει το σπίτι της , σε όποιον το ζητά
Αρκεί τα μάτια να κλείσει, να ακούει μόνο την καρδιά
Ταξίδι σε μέρος ,για κάθε έναν, ονειρικό
Γυρίζει πίσω, γνωρίζοντας τι θα πει «ιδανικό»

Κι έτσι συνεχίζει , ο λευκός θησαυρός
Των αγγέλων κρύβεται εκεί , ο χορός
Έρωτες , πάθη και νοσταλγίες
Των ανθρώπων όλων , οι αδημονίες

Ομίχλη, της κάθε πληγής γιατρικό
Προστάζεις και φεύγει ,κάθε τι κακό
Θέλεις μόνο… λίγη φαντασία
Για να προσφέρεις τον εαυτό σου, σα θυσία!...