ΣΥΓΓΝΏΜΗ

Ξύπνησα σε ένα δάσος σκέψεων.

Κοιμόμουν, ζούσα;; Πάντως μία όμορφη ιστορία είχα συντροφιά. Ρόδινα μονοπάτια φιλίας συντρόφευαν το διάβα μου. Επιθυμία που είχε εκπληρωθεί. Μέσα στο δάσος της μοναξιάς μου και της περιέργειας μου συνάντησα ένα στοιχιό. Σκυμμένο να κάθεται και να αγναντεύει τα στεκούμενα νερά της λίμνης. Σιγοτραγουδούσε μαγνητίζοντας σε με την μελωδικότατη φωνή του.

Μόλις αισθάνθηκε την παρουσία μου σταμάτησε και στάθηκε όρθιος, θωρώντας με σε άμυνα γιατί πράγμα είμαι. "Γεια σου, λέγομαι ΜΟΝΗ, είσαι ο πρώτος που συναντώ τόσο χρόνια σε αυτό το περίεργο μονοπάτι που διάλεξα.". Με κοίταζε χωρίς να μιλάει και φαινόταν στα καστανά του μάτια ότι τρέχαν χίλιες δύο σκέψεις. "Είμαι ο Δρ." και τίποτα άλλο δεν είπε.

Του έπιασα τη συζήτηση, πρώτη φορά είχα δει να ξεπηδάει το φως της ελπίδας για έναν αληθινό φίλο και συνοδοιπόρο στην τρέλα που πηγάζει στο είναι μου. Με το καιρό άρχισε να μου μιλάει και γινήκαμε φίλοι.

Μια μέρα το διάβα χώριζε στα δύο, δεν χρειάστηκε να πούμε τίποτα, ξέραμε ότι και οι δύο θέλαμε να δούμε το γλέντι των τρελών. Πήγαμε και κάτσαμε και κοιτάζαμε... Ήπιαμε, φάγαμε και ακούγαμε τη μουσική τους. Ήπιαμε, ήπιαμε, ήπιαμε... αρχίσαμε να παίζουμε το παιγνίδι των ερωτοαπαντήσεων. Τον ρωτούσα και απάνταγε ειλικρινά και χωρίς ψέμματα, κουνώντας τα χέρια του, ζωγραφίζοντας τα αισθήματα και τις σκέψεις του με αυτά, σε κυκλικές αεράτες ζωγραφιές...

Εγώ μιλούσα. Πηγή το στόμα μου που νερό έτρεχε η ψυχή μου. Δεν με φόβιζε που γινόμουν ευάλωτη, ένιωθα σίγουρη δίπλα του.

Ξάφνου ησυχία. "Είμαι παιδάκι έξυπνο, παίζω και μπουζουκάκι. Οι φίλοι με προσέχουν γιατί είμαι συργιανάκι", τον άκουσα να σιγοτραγουδά. Ήξερα, ένιωθα πλέον ότι είμαι το πιο τυχερό άτομο. Είχα γνωρίσει το μυστικό πρόσωπο της Χαράς και της Αλήθειας. Οι άλλοι μπορεί να μην έδιναν την ευκαιρία ή φόραγαν παρωπίδες, αλλά ο Δρ. είναι άτομο ξεχωριστό και μοναδικό, που μόνο μέσα από αγνή ματιά βλέπεις τι διαμάντι είναι.

Ένα βράδυ παγωνιάς, μαύρου σκότους... Ο Δρ. δεν αισθανόταν καλά, κάτι τον βασάνιζε και μαράζωνε το φως στα μεγάλα όμορφα μάτια του. Ένα ξύλο έσπαγε σε συνεχώς μικρότερα κομμάτια στα μακριά του δάχτυλα. Προχωρούσαμε δίπλα δίπλα, αλλά κενό μεγάλωνε ανάμεσα μας. Τον ρωτούσα αλλά δεν απάνταγε και στον κόσμο του ταξίδευε.

Στα κλειστά μου βλέφαρα, σκεπασμένη μέσα στην κάπα μου. Ήρθε και ψιθύρισε. Αλήθειες, χρυσόσκονη των αστεριών έπεσε και γέμισαν τα μάτια μου δάκρυα. Ξύπνησα, μα είχε φύγει, μόνος είχε χαθεί. Μόνη κι εγώ κοίταζα ολόγυρα για το διαμάντι που είχε έρθει για λίγο στη ζωή μου.

Έμεινα στη μοναξιά μου, να σκέφτομαι τα λάθη και την αγαρμποσύνη μου. Και το δάσος ξανάρχισε να κλείνει γύρω μου. Κάθε μονοπάτι χάθηκε, μαζί με το στοιχιό μου, τη φιλία που πήρε μαζί του. Μόνη να αναπολώ και να ακούω τη βραχνάδα του στη μουσική του αέρα που σφύριζε ανάμεσα στα σκοτεινά μονοπάτια των κλαδιών της ζωής. Μια ζαριά που δεν έρχεται ποτέ και που χάνεται μπροστά απ' τα βλέφαρα σαν την χρυσόσκονη της ελπίδας.

Κι εγώ, εδώ μονάχη φωνάζοντας ΣΥΓΓΝΏΜΗ σκίζοντας το λαιμό μου απ΄τα ουρλιαχτά, λυγίζοντας και το μες στο αίμα του λαιμού να ξεπηδά και να συνεχίζει μόνο μία λέξη...

ΣΥΓΓΝΏΜΗ!!!

04/01/2015