Καθώς φεύγει μία ακόμη παράσταση, πεθαίνω
Κοιμάμαι στα κρύα σεντόνια του υγρού τάφου
Οικείος ο θάνατος , περισσότερο από τη ζωή
Η λησμονιά, η λήθη. Ξέφτισαν τα ίχνη των αναμνήσεων
Θέατρο με ευτυχία, θέατρο με μακάβριο τέλος
Πόρτα στο διαφορετικό, στο αλλιώτικο, στο άγνωστο
Το κλειδί της θέλησης , χαμένο στα σκοτάδια
Και συντροφιά ο μαύρος ιπτάμενος φίλος
Οδηγία ή προσταγή, οι ίδιες επιθυμίες ;
Απόγνωση χαραγμένη σε κάθε προσώπου έκφραση
Μοναδική ειλικρίνεια στη νεκρική ηρεμία
Εχεμύθεια στα περασμένα, στα ξεχασμένα
Έρχεται ο καιρός που η πλάκα ξανανοίγει
Βαρύ μάρμαρο, λευκό στο αιώνιο γάμο
Η αυλαία σηκώνεται, πράξεις… τέλος, πάλι το ψέμα
Επιστροφή στα λόγια των ατέρμονων λέξεων
Μόνη αίσθηση η γαλήνη του ανυπόστατου παραδείσου
Ανίκητη προσμονή του ατομικού μοναχικού τόπου
Τέλος στη σκηνή, τρέξιμο πίσω στο κενό
Ένα φιλί στο παγερό, απόμακρο πεπρωμένο
6 ΜΑΙΟΥ 2009
POWERLESS POWER
