Μια δέσμη φωτός κυνηγάει στον ουρανό
Στη μαύρη μέρα του Αυγούστου
Να γεμίσει με ήλιο την ημέρα, τη θάλασσα
Καθώς τα σύννεφα προετοιμάζονται για πνιγερό κλάμα
Μια πράξη, που θα φέρει ζωή στο σκοτάδι
Χαρούμενη νότα στα πένθιμα ακούσματα
Στίχοι, που στις ψυχές έχουν γραφεί
Και τις σελίδες τους απομακρύνουν στο φεγγαρόφωτο
Αυγουστιάτικο γέμισμα στην ασημένια νύφη
Κάλεσμα για ένα όνειρο, μια μικρή ελπίδα
Μέσα στη γιορτή η προσμονή να μεγαλώνει
Και ο καιρός να αργεί να ταφεί στο κρεβάτι του
Το δάσος ο σύντροφος εκεί να ακούει
Κάθε λυγμό, κάθε παράπονο τρυφερό
Το περιστέρι, που φέρνει κάθε μήνυμα κρυφό
Και απάντηση να περιμένει, να επιστρέψει πίσω
Και ο θεριστής φεύγει, παραχωρώντας μια θέση
Στους παραμυθάδες, μια μούσα να εμπνευστούν
Καθώς τα δύο γίνονται ένα ξανά, μια ιστορία
Ανάσα στους δύσκολους χαμένους χρόνους
Το πρώτο δάκρυ του καθάριου ουρανού
Δροσιά μιας συνάντησης που είχε ζωγραφιστεί
Χρώματα να γεννιούνται στον πρώτο Σεπτέμβρη
Παλμοί να αρχίζουν τα ποιήματα στην χρυσή λύρα
Χρόνος να γίνουν μια φορά επιθυμητά
Όταν το καλοκαίρι θα σβήσει αργά, σιγανά
Ο Αύγουστός θα αγγίξει την ενωμένη σκιά γλαφυρά
Θα την αφήσει να μείνει εκεί, μια φορά αληθινά...
